Z pamiętnika bootcampowicza 1

Poniedziałek
Kur... jak ja nienawidzę poniedziałków! Pracuję w McDonald's, bo nigdzie indziej nie chcieli absolwenta politologii. Mieszkam w małym pokoju, w mieszkaniu ze studentami. Nie mam samochodu, dziewczyny i żadnych perspektyw na przyszłość. Mam myśli samobójcze, jestem w desperacji, nie wiem co robić. Tak, muszę przyznać przed samym sobą, że sobie nie radzę. Przegrałem życie...

Wtorek
Dziś na Onecie pisali, że firmy potrzebują 200 tysięcy programistów. W dodatku nic nie trzeba umieć, podobno biorą każdego po jakimś bootcampie. Płacą 5k na początek, a po roku awans na seniora z pensją 15k. WOW! Taka pensja rozwiązałoby wszystkie moje problemy. Wyrwałbym się z wiecznego przegrywu, spłacił chwilówki, wynajął kawalerkę i żył jak król!

Środa
Rodzice już postawili na mnie krechę, była dziewczyna nie odbiera telefonu, nie mam po co żyć. Już wiem, że przebranżowienie na programistę to moja ostatnia szansa. Przed laty w liceum widziałem jak dwóch pryszczatych nerdów z mojej klasy pisało jakiś program, chyba w HTML-u. Muszę przyznać, że nawet mi się to podobało i poczułem, że mógłbym to robić. Czuję, że to jest moja pasja, nieoszlifowany diament, który czeka na odkrycie. Zostanę programistą HTML.

Czwartek
Znalazłem stronę bootcampu - to taka szkoła programowania. Na stronie piszą, że każdy może zostać programistą i to nieprawda, że trzeba mieć studia albo umieć matematykę. Tak, czuję coraz bardziej, że to jest to. Szansa na karierę w IT stoi tuż za rogiem. Mogę zostać kim tylko chcę, wystarczy tylko chcieć tego pragnąć!

Dziś w metrze widziałem młodego człowieka ze smyczką i identyfikatorem znanej szkoły programowania. Na identyfikatorze miał wielki, krzyczący napis "Możesz być kim chcesz. Zacznij karierę w IT". Ludzie wokół - typowi pracownicy korpo znudzeni życiem - patrzyli na niego z podziwem i zazdrością. Wyglądali tak, jakby nagle mieli wstać i pójść za nim jak za Mesjaszem. Ta dziwna atmosfera utrzymywała się przez dłuższą chwilę, aż nagle metro zatrzymało się, a człowiek ze smyczką i identyfikatorem wyszedł z wagonu. Reszta patrzyła za nim z żalem, jakby ich oczy chciały powiedzieć, że nie mają tyle odwagi by porzucić dotychczasowe, smutne życie. Po wydającej się trwać wieczność chwili drzwi zamknęły się i metro ruszyło dalej. Pasażerowie wrócili do swoich dotychczasowych zajęć patrzenia w komórki i czytania książek, tak jakby zupełnie nic się nie stało.

Ale się chłopaki z helpdesku uśmieją jak zobaczą mój żarcik :D

Dlaczego warto się uczyć COBOL-a: https://banknxt.com/62736/ban[...]ant-seem-to-get-away-from-it/

;)