Z tego, co słyszałem, należy zawsze obiekty powołane operatorem new / new[] usuwać. Dlaczego jest to dobre rozwiązanie nawet wtedy, kiedy delete / delete[] ma wystąpic zaraz przed zamknięciem programu?
int main()
{
[...]
delete[] T;
return 0;
}
Bo zaraz (po tym jak już zapomnisz że tego nie zrobiłeś) przyjdzie ci do głowy zapętlić to co masz przed return 0.
I tylko tyle? Czyli kiedy nie przyjdzie mi nic takiego do głowy, to nie musze tego czyscic?
Nigdy nie wiesz kiedy.
Jeśli do każdego przydzielenia pamięci nie dopasujesz sobie od razu zwolnienia to znaczy, że nie panujesz nad swoim kodem. Czyli albo z niechlujności nie zwolnisz pamięci przed wyjściem z programu albo z niewiedzy gdzie powinieneś to zrobić. Jeśli w pewnym momencie zechcesz użyć narzędzia do sprawdzenia wycieków (nie wiem jak w C++ ale w Delphi np. FastMM) to oprócz wycieku, którego się spodziewałeś dostaniesz informację o pozostałych zagubionych blokach i jeśli na bieżąco nie będziesz ich sprawdzał z czasem będzie ci trudniej je odróżnić.
Kolejna sprawa to to, że w main zazwyczaj niczego się nie alokuje i nie zwalnia to raczej takie przykłady "na nauczyciela" w prawdziwym życiu byłoby to gdzieś zaszyte w destruktorze a ile obiektów takiej klasy utworzy użytkownik i jak - tego nie wiesz. Z niewinnych zagubionych kilku kilo robią się później megabajty.
Ręczne zwalnianie pamięci na końcu maina też nie jest dobrym rozwiązaniem. Jeśli trakcie poleci nieobsłużony wyjątek, to delete nie zostanie zawołane z wszystkimi wspomnianymi wcześniej konsekwencjami.
Przy zmienianiu programu, też nie wygodnie pamiętać konieczności dokonania modyfikacji w dwóch miejscach, zwłaszcza jeśli uznamy, że tą niepotrzebną/nadmiarową końcówkę ze zwalnianiem poprawimy jak już reszta zacznie działać:)
Typowo do trzymania obiektów na stercie lepiej używać inteligentnych wskaźników, a do obsługi tablic o nieznanej z góry wielkości std::vector.