W dużym uproszczeniu - obecnie jest tendencja (zresztą słuszna), żeby oddzielić warstwę treści od jej formatowania. Oznacza to, że treść powinna się "obronić" sama, niezależnie od formatowania.
Znacznik <CITE> wskazuje, że treść w nim zawarta jest cytatem albo odwołaniem do innych zasobów (stosuje się to także np. do podawania tytułu dzieła). Sama przeglądarka może treść wewnątrz takiego znacznika wyświetlić w jakiś określony sposób, także Ty możesz (przez użycie CSS) określić, jak ma być to sformatowane. Z kolei samo <I> nie niesie żadnych dodatkowych informacji poza tym, że ten fragment ma być napisany kursywą. Wcale nie musi to wynikać z tego, że jest to jakaś istotna informacja, równie dobrze może to być jedynie kwestia estetyki.
Można taką treść umieścić w innym znaczniku - np. <SPAN>, a następnie tego span'a stosownie sformatować. Z wizualnego punktu widzenia będzie to praktycznie identyczne, ale z punktu widzenia urządzeń mających styczność z daną stroną, różnica jest kosmiczna. Urządzenie (a także np. czytnik treści, który czyta stronę dla osób niewidomych) będzie wiedział, że dana treść, poza koniecznością stosownego sformatowania, posiada jakąś cechę - w tym przypadku jest cytatem/odwołaniem. Tak samo jak inne tagi, których zadaniem jest podkreślenie, że dany fragment jest istotny - chociażby <EM> czy <STRONG> - one nie tylko odpowiadają za formatowanie wyglądu, ale przekazują także informacje o znaczeniu oraz funkcji, jaką dany fragment pełni w całym tekście. Także google i inne wyszukiwarki zwracają uwagę na takie znaczniki podczas indeksowania treści.