Okropna moda na robienie wcięć spacjami

Co się w ogóle stało z tym światem?
Wcinanie przy pomocy tabulatora jest proste i uniwersalne:

• jeden tab - jeden poziom wcięcia, nie potrzebujemy wsparcia IDE, żeby usunąć wcięcie jednym wciśnięciem Backspace,
• każdy może sobie ustawić w edytorze taki poziom tabulacji, jaki mu odpowiada,
• do wyrównywania i tak używa się spacji, dzięki czemu kod wygląda dokładnie tak, jak autor zakładał w każdych warunkach.

Tymczasem panuje jakaś niezrozumiała dla mnie moda, żeby używać tylko spacji. Nieraz widziałem prawdziwie szatańskie wersety kodu wciętego dwiema spacjami - ledwo czytelna ohyda!

Jednak pal licho styl kodu, każdy ma swój. Sytuacja jest o tyle straszna, że niektóre języki, których składnia jest oparta na wcięciach (np. F#, czy przypadkiem też nie Haskell?), zabraniają robienia wcięć tabulatorem (tak, wiem o #indent "off" w F#, ale wtedy trzeba pisać średniki...). Z powodu dziwnej mody pozbawieni jesteśmy możliwości korzystania z niezaprzeczalnych zalet tabulatora!

Wszystkich podzielających moje zdanie zachęcam do wyżalenia się i wspólnego narzekania na haniebnie nieefektywne robienie wcięć spacjami.

Jak piszę w zwykłych edytorach, to zawsze używam tabów. Ale w zaawansowanych edytor robi wcięcia za mnie, otwieram klamerkę, wciskam enter i mam wcięcie. Jak na końcu klasy usunę i zrobię klamerkę to w całej klasie wcięcia są odpowiednio formatowane. Przestaje się zwracać uwagę na to, czy edytor daje spacje, czy taby :D

Nie jest to "nie wiadomo skąd" taby mają określoną długość, bodajże 5 liter w fontach ze stałym rozmiarem liter, powoduje to zbyt duże wcięcie, dlatego stosuje się taby, 2 (np w scss) 4 (np php), są na to z góry określone standardy, tak by nie wymyślać koła na nowo, ustawiasz sobie edytor i lecisz. Nikt normalny nie pisze dziś kodu w notatniku.

Najgorzej i tak jest pisać i tak i tak w jednym pliku (część linijek spacjami, część tabami). Wtedy jest sieczka. Szczególnie w Pythonie, gdzie wcięcia mają znaczenie semantyczne i coś co wygląda wizualnie, że jest na tym samym levelu zagnieżdżenia, dla Pythona może się okazać na innym

Taby vs spacje w 2018 to musi być słaby trolling.

to wszystko przez Pythona. Python to patologia.

Osobiście zawsze używam spacji i tabów razem

Tab jako oddzielnik czegoś głównego a spacja jako "podkategoria" czegoś głównego

np.
... jprd jak tu sie wkleja kod... omfg...

main
 //==========
	Cos1
	 F01
	 F02
	  Var01
	  Var02
	 F03
 //==========
	Cos2
	 F01
	  Var01
	 F02
	  Var01
	   Var02
	    Var03
	 F03
	 F04
 //==========
End

Nie wiem czy poprawnie wkleiłem i czy zrozumiecie o co chodzi xD
wyraźnie widoczne pewnie nie będzie ale w N++ jest w pizdu wyraźne xD

zawsze elementy jakiegoś głównego procesu ustawiam pod nim oddzielając spacją

wszystkie elementy główne oddzielam komentarzem z konkretną ilością znaków "="

np. jeśli mamy linię z 30 znaków "="
to znaczy że koniec obecnei tego w czym byliśmy i teraz zaczyna się funkcja

jeśli jest 60 znaków "=" to koniec obecnego elementu i zaczyna się klasa

lel

zmienne też grupuje :D

...
int y,x;
int xsize,ysize;
string name;
...
itp.

Nie wiem co tam we frontendzie czy .NOT się wyprawia, dla mnie to możecie nawet używać ɥɔʎuʃɐʞʎʇɹǝʍ ʍóqɐʇ, ale w backendzie TAB od dawna służy tylko do jednego - do zmuszenia IDE do wyliczenia sobie liczby spacji na wcięcie.

Do robienia wcięć używam klawisza Tab. Nie będę przecież jak nowicjusz Worda stawiał 4 czy 8 spacji pod rząd. Co tam edytor pod tym wstawia to już mnie mało interesuje. Może sobie wstawić jednego taba, może sobie wstawić cztery spacje. Byleby wyglądało równo.
Jednolitość też nie jest priorytetem.
Jak czasami kod po przeklejeniu do innego edytora się psuje, to go naprawiam. Czasami Ctrl+H i jakimś regexpem, czasami ręcznie. To nie jest duży ani częsty problem, a wyolbrzymiany przez niektórych.

każde IDE "dobre" ma opcję wstawiania spacji używając klawisza tab wraz ze zdefiniowaną liczbą spacji per tab

koniec gównoburzy

gośćabc napisał(a):

koniec gównoburzy

W sensie, że przechodzimy na poziom wyżej? ;-)

Używanie TAB-a jest wygodne "z poziomu interfejsu" tzn, naciskam TAB, żeby zrobić wcięcie, zaznaczam wiersze i naciskam TAB / Shift + TAB, żeby tym wierszom dodać wcięcia / ująć wcięcia. Bo nie wyobrażam sobie ręcznego klepania każdej spacji.
Natomiast "w bebechach" mam ustawioną konwersję TAB-ów na określoną liczbę spacji, co ma tę zaletę, że w każdym edytorze / podglądzie źródła zobaczę tak samo wyglądający kod.