Witam.
Mając taką tablicę:
unsigned char array[] = {1, 0};
Rzutując ją w taki sposób:
short a = *(short*)array;
W a jest wartość 1. Zastanawia mnie dlaczego. Tablica przechowywana jest jako ciągły fragment pamięci. W pamięci najpierw jest wartość 1 jako jeden bajt a potem 0 też jako jeden bajt. Typ short na moim komputerze ma 2 bajty a więc nie powinna być wartość 0x10 ?
Poczytaj o endianach... Urok little endianu :) Na innym procesorze miałbyś to, czego się spodziewasz... Dlatego właśnie niewskazane jest proste rzutowanie, jeśli nie wiemy jaką mamy architekturę
Wiem, że mam little endian, wiem na czym to polega. Domyślam się, że rzutując to w ten sposób w pamięci najpierw jest umieszczony bajt o wartości 0 a potem o wartości 1 dlatego jako wynik końcowy jest wartość 1 zapisana na 2 bajtach. Tylko nie rozumiem dlaczego skoro kolejność przechowywania bajtów ma znaczenie tylko dla danych o rozmiarze większym niż 1 bajt? Czy elementy tablicy nie są przechowywanie jeden po drugim w takiej kolejności jak zostały zapisanie w tablicy? Jak wyświetlę wartość adresu dla pierwszego elementu tablicy (tam gdzie przechowuję 1) i porównam go do wartości adresu drugiego elementu (tam gdzie 0), to ten pierwszy adres ma mniejszą wartość od 2 więc wygląda na to że te dane nie zostały zapisane w pamięci w little endian.
Typ short na moim komputerze ma 2 bajty a więc nie powinna być wartość 0x10 ?
Niby skąd zamiana nibbli? Albo 0x0001 albo 0x0100.
... więc wygląda na to że te dane nie zostały zapisane w pamięci w little endian.
System little/big endian ma wpływ na to jak są zapisywane i odczytywane zmienne kilku-bajtowe.
short tab[]= { 0x0102, 0x0304};
0x01, 0x02, 0x03, 0x04 <- big endian
0x02, 0x01, 0x04, 0x03 <- little endian
0x04, 0x03, 0x02, 0x01 <- oczekujesz tego?
Co by miało zwrócić tab[2]? Wartości sprzed tablicy?
Ja od siebie dodam, że taki cast to może być UB (a dereferencja po nim jest na pewno) i nie należy go wykonywać. Pomijając już nawet kłopoty z alignmentem.